Hans en Grietje

Hans en Grietje besloten te gaan wandelen in de uitgestrekte Drentse bossen. Het was er stil....dóódstil. Het enige dat hoorbaar was, was het geluid van een krakend takje dat versplinterd werd onder de poten van een zwarte merel. Al snel begon het zachtjes te regenen en kwam het duister opzetten. Of dat kwam door het voortsnellen van de tijd of het dichte gebladerte van de kale bomen, konden Hans en Grietje niet met zekerheid zeggen. Gelukkig voelden ze zich ondanks de stilte niet alleen, wat misschien kwam doordat ze in gezelschap waren van drie vrienden.

Na een tijdje gelopen te hebben kwamen ze bij een toren. Het was een stalen uitkijktoren voor toeristen, maar vroeger stond op die plek een gammel houten bouwsel waarop boswachters hun uiterste best deden om de bossen zo goed mogelijk tegen immer dreigende bosbranden te beschermen. Helaas is dit oude exemplaar door brand verwoest.

Hans en Grietje besloten met de drie vrienden de toren te beklimmen. Makkelijker gezegd dan gedaan, want ondanks de ongetwijfeld sterke betonnen fundering bleek de lift afwezig en de trappen steil. Bovendien waren de treden smal en gemaakt van doorzichtige roosters. Hierdoor kreeg vooral Grietje het gevoel hoog boven de grond te zweven, wat haar een beetje misselijk maakte. Hans had moeite om met zijn grote voeten niet van de krappe treden af te glijden. Tot overmaat van ramp moest halverwege worden geconstateerd dat verschillende houten planken aan houtmoeheid onderhevig waren en de kans bestond dat deze het gewicht van de kinderen niet zouden kunnen dragen. De alomheersende angst verdween pas toen ze eenmaal boven aangekomen waren en betoverd werden door een prachtig uitzicht over de omliggende wouden. Helaas konden ze niet zover kijken door de regen en grijze luchten die als een nare deken het Drentse landschap en haar bewoners tartten.

Daarom gingen Hans, Grietje en cornuiten maar weer terug naar de auto om naar hun nabij gelegen Landal-bungalow terug te keren. En ze leefden dat weekend nog lang en gelukkig.